زیبایی های زندگی

اما پایش رمقی نداشت 

شاید کل کوچه تا خانه صد قدم نبود اما برای او رسیدن را کند تر می کرد 

بالاخره رسید و 5 دقیقه ای را همانطور خسته و بی رمق کنار سکوی جلوی حیاط نشست سرش را به دیوار مجاور تکیه داد و چشمانش را بست 

نفهمید چه مقدار خوابش برده که با صدای دختر کوچکش که از مدرسه برگشته بود و او را صدا می زد از خواب پرید 

حاج رسول این دخترش را خیلی دوست داشت 12 سال سن داشت و دختر بزرگتر حاجی بود حاجی برای بزرگتر شدن و بعدها ازدواجش حسابی برنامه داشت اما…

مریم چشمان باز پدر را که دید به اغوشش پرید و سیر تا پیاز انچه در مدرسه بود را در حالیکه با هم به سمت حیاط راهی بودند تعریف می کرد حاج رسول اصلا حرفهای مریم را نمی فهمید از بس مغزش پر بود و شلوغ اما گاهی به چهره ی مریم که نگاه می کرد لبخندی می زد تا دل دخترش نشکند

حالا رسیده بودند اول سالن مریم دوید تا امدنشان را به مادر خبر دهد 

بقیه بچه ها هم یکی یکی از مدرسه می امدند 

حاج رسول 6 دختر داشت که کوچکترین انها سه سال داشت 

و دو پسر که یکی راهنمایی می رفت و یکی دبیرستانی بود 

خانه و خانواده مثل همیشه بودند اما حاج رسول نه همسرش هم هر چه از دکتر پرسید حاج رسول هیچ نگفت

او مرد پولداری بود و یک مغازه ی بزرگ قنادی داشت و در روستای ابا و اجدادیش زمین ها و باغهای زیادی 

اما حالا با این شرایط …

بعد از شام  و خوابیدن بچه ها وارد اتاقش شد و تمام انچه داشت را لیست کرد تمام دارایی هایش 

اصلا ان شب انقدر به انچه در سرش می گذشت فکر می کرد که وقتی به خودش امد که اذان صبح شده بود 

اصلا طلوع افتاب ان روز برایش طور دیگری بود انگار تا به حال به زندگی نگاهی نداشت و حالا …

تصمیم گرفت برای نماز ظهر برود مسجد و با امام جماعت که مردی متدین و دانا بود به مشورت بنشیند تا بالاخره تصمیمی بگیرد با این همه بیداری باز هم خواب به چشمانش نمی امد و تا ظهر به مغازه رفت و هر طور بود سرش را گرم کرد تا وقت بگذرد

حتی مغازه هم برایش معنای دیگری داشت حس دل کندن از هر چیز و هر جا برایش سخت بود و ازارش میداد اما سعی می کرد با فعالیت فکرش را تغییر دهد شاید این افکار از ذهنش بیرون برود و کمی ارامش پیدا کند 

دلش می خواست یکباره از خواب بیدار شود و ببیند همه ی اینها فقط یک خواب بوده و بس

✍منتظر قسمتهای بعدی باشی…

برگه ی ازمایش را که گرفت یک راست رفت پیش دکترش 

فضای مطب و سکوت حاکم بر ان حال پیرمرد را بد می کرد اما چاره ای نبود دکتر همچنان خیره در برگه ها بود و پیرمرد با انبوهی سوال بی جواب  در حالیکه انتظار چون خوره به جانش افتاده بود به دکتر نگاه می کرد شاید در چهره ی او همه چیز را بفهمد

نیم ساعتی گذشت و بالاخره دکتر سرش را بالا اورد و نگاهی به چهره ی پیرمرد انداخت در این بین منشی با اوردن دو استکان چای سکوت اتاق را شکست

چای را که خوردند دکتر کنار پیرمرد نشست و ارام ارام قضیه را برای او گفت: دکتر هنوز جملاتش تمام نشده بود که یکباره پیرمرد بیهوش شد

دکتر که میدانست این حال او طبیعی است و بخاطر نگرانی و اضطراب ناشی از این خبر بوده سریع اقدامات لازم را انجام داد 

پیرمرد خیلی زود به هوش امد و دکتر صبورانه تر از قبل انچه باید را به پیرمرد گفت 

هر چند حال پیرمرد خوب نبود و سرمش هم ناتمام اما اصرار داشت که به خانه برود و دکتر هم به ناچار قبول کرد

به سختی خود را به بیرون از مطب رساند و پیاده به سمت خانه راه افتاد هوای گرم تابستان و عرقی که از صورتش جاری بود

برایش مهم نبود که مردم از کنارش رد شده و گریه اش را تماشا کنند او بی صدا اشک میریخت و به راه خود ادامه میداد 

صدای دکتر در گوشش میپیچید 

(ازمایشها نشان میدهد که این یک سرطان خون بسیار پیشرفته است و حسابی ریشه دوانده انقدر که به زودی تو را از پا در می اورد )

صدای یک موتوری و اتفاقی که نزدیک بود جانش را بگیرد افکارش را پاره کردجوان موتوری هنوز داشت دادو هوار می کرد و به پیرمرد ناسزا می گفت اما او انقدر حال بدی داشت که فقط به راهش ادامه میداد و گوشش چیزی نمی شنید یا اگر هم می شنید برایش مهم نبود

دوباره صدای دکتر در ذهنش پیچید (فکری باید کرد خیلیها دوست دارند بدانند چه وقت از این دنیا می روند و تو از ان خوش شانس ها هستی پس به این بیماری به عنوان یک نعمت نگاه کن من میگویم شش ماه وقت داری تا سرپا هستی تا رمقی در تو هست زندگیت را سامانی بده 

اصلا این چند روز را به خوشحالی خودت و خانواده بپرداز تفریح، مسافرت، خرید، کمک به دیگران، وقف و… حتی سر و سامان دادن به بچه هایت 

خلاصه اگر این را موهبتی الهی بدانی نه تنها غصه نمی خوری می شود هدفی که هم باعث  بهتر شدن روحیه ی توست هم کارهای عقب افتاده ات را سامان می دهی و هم یک پله از همه ی ما جلوتر خواهی بود)

بارها حرفهای دکتر را در ذهنش مرور می کرد و اشک می ریخت کم کم به خانه نزدیک میشد اما…

✍منتظر قسمتهای بعدی باشید….

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی یکی پله های ازمایشگاه را بالا می رفت تا بالاخره رسید به سالن و یک راست رفت سمت پیشخوان. خانم جوانی که پشت میز ایستاده بود و با یک دستش اسامی را یادداشت می کرد و با دستی دیگر برگه های ازمایش را تحویل افراد میداد نگاهی به پیرمرد انداخت و گفت پدرجان دفترچه ات را بگذار روی میز تا صدایت بزنم

پیرمرد هم دفترچه بیمه اش را سر داد روی میز و بعد نشست روی صندلی های  سمت چپ که تقریبا خلوت تر بود

پیرمرد حال خوبی نداشت با اینکه سن و سالش خیلی هم نبود و فقط 50 سال سن داشت اما چون 60 ساله ها بود از بس غم و غصه ی روزگار کشیده بود و برای ذره ذره ی زندگی امروزش تلاش کرده بود 

تا نوبتش برسد چشمانش را بست و به صندلی تکیه داد

صدای دکتر در گوشش می پیچید که پدرجان این سرگیجه های گاه و بی گاه شما و این خون دماغ شدنهای هر روزی شما از نظر من دلایلی دارد میتوانم یک ردیف از دلایل را برایتان قطار کنم اما ترجیح می دهم تا نتایج ازمایشتان صبر کنم

افکاری دور سرش می گشت 

بیماریم چیست؟نکند خطرناک باشد؟ اگر …. در افکارش غرق بود که اسمش را صدا زدند بی اختیار از صندلی بلند شد و به شتاب به سمت صدا رفت 

✍منتظر قسمتهای بعدی باشید